…De muren hebben oren, Ahmad…; zei mijn moeder wel eens. In Syrië zeggen ouders dit vaak tegen hun kinderen. Het is een spreuk waar alle kinderen mee worden grootgebracht,
‘De muren hebben oren’. Ofwel, praat niet hardop over politiek of over vrijheden waar je recht op hebt als mens. Vrijheid van meningsuiting is een taboe in Syrië. Dus ik zweeg, ik was stil.
Mijn verleden is de inspiratie achter mijn werk. Ik ben mijn verhalen in kunst en woorden gaan vangen, om het zo met mensen te kunnen delen.
Na te zijn opgegroeid met het concept dat zelfs ‘de muren hebben oren’, was het voor mij een moeilijke maar uiterst bijzondere reis om ervoor te kiezen mezelf juist extreem te uiten. In kunst. Door te schilderen en portretteren bestudeerde ik mijn angst. Mijn verdriet. Mijn frustratie. Het maken van kunst hielp mij om te healen en te leren delen.
Ik ben de maker en ik ben het kunstwerk. En ook al hebben de muren oren, ik zwijg
niet meer.
