We horen ze liever dan dat we ze ruiken. In veel gevallen lezen we er liever alleen maar over, maar Simon Keizer was sinds hij zijn eerste scheet liet verkocht. Hij haalt zijn ideeën voor zijn objecten en performances uit het afval van het lichaam. De wind, het vloeibare en het vaste. Alles wat ons lichaam uitscheidt. Voor velen de kortst mogelijke liefde. Is het nog van mij, of een object zoals elk ander object? Iedereen geniet van uitscheiden, maar na het uitscheiden zijn we er als de kippen bij om het te verstoten. Simon probeert het idee van het individu te koppelen aan de uitwerpselen van de mens.
Simon vind het zelf ook lastig om waarde aan zijn uitwerpselen te geven, maar hij probeert het toch via zijn kunst. Hij maakt objecten, schilderijen, tekeningen, geluid en performances. Al deze uitingen zijn zo gemaakt, alsof het lijkt of ze direct uit een van zijn lichaamsopeningen zijn gekomen. Zijn objecten nemen vaak deel (als het script) in performances. Hij laat zich in deze performances sturen in wat hij doet, door de objecten en het geluid. Een samenwerking tussen zijn zelf gemaakte objecten en zijn lichaam.
